Hoe herdenk jij de afschaffing van de slavernij? – Diana Ritfeld
Een persoonlijk verhaal over Keti Koti. Verscheen in 2013 in het boek “Hoe diep zit de pijn?” met interviews en foto’s van Sanne van der Most. Nog te bestellen voor €10,00 via info@ketikotirotterdam.nl
Diana Ritfeld
‘Is er wel pijn als je iets niet persoonlijk hebt meegemaakt?’
‘Ik kan me niet voorstellen hoe mijn voorouders hebben geleefd. Hoe ze hun dag doorkwamen, geketend met boeien aan elkaar, zonder vooruitzicht voor de toekomst. Nauwelijks te eten, tenzij je goed genoeg was om geld op te leveren. Zelf ben ik ‘in vrijheid’ geboren. Ik weet niet beter en kan me ook niks anders voorstellen. Toch vind ik het belangrijk om stil te staan bij- en me bewust te zijn van wat er in het verleden is gebeurd en wat dat voor degenen die ‘nu’ worden geboren betekent. Geen gescheiden voorzieningen in het openbaar vervoer of aparte uitgaansgelegenheden. Wij hebben nu kansen om ons op allerlei gebieden verder te ontwikkelen. Onze grenzen zijn oneindig.’
‘Het is verschrikkelijk wat er in het verleden gebeurd is, laat dat buiten kijf staan. Maar in hoeverre kun je pijn hebben door iets dat je niet persoonlijk hebt meegemaakt? Als iemand mij nu een tragisch verhaal vertelt, kan ik mij ook goed inleven en me redelijk goed voorstellen wat die persoon heeft meegemaakt. Maar voel ik ook echt zijn of haar pijn? Bij mij zit de pijn in die zin niet zo diep. Niet in mijn dagelijkse leven althans. Wanneer ik er op een rustig moment bewust over nadenk, een boek lees of een film zie over de slavernij, dan voel ik de pijn tot in mijn botten.’
‘Op mijn manier probeer ik een steentje bij te dragen binnen Rotterdam, maar ook daarbuiten. De Surinaamse traditionele hoofddoek -de anisa- is een deel van ons cultureel erfgoed dat niet verloren mag gaan. Met mijn bedrijf Di’Xpression geef ik workshops in Creatief Hoofddoek Binden. Daarbij gebruik ik voornamelijk stoffen met Afrikaanse print en laat ik verschillende manieren van creatief binden zien. Met mijn workshops hoop ik jong en oud te laten meedelen in ons erfgoed. Na afloop lopen mijn cursisten altijd met opgeheven hoofd de deur uit. Dan voel ik me heel erg trots dat ik daar een steentje aan heb kunnen bijdragen.’
‘Slavernij is geen makkelijk onderwerp om over te praten. Toch moet het onder de aandacht blijven. In welke mate en op welke manier, dat is aan de mensen zelf. En de een heeft er meer behoefte aan dan de ander. Maar er moet wel een mogelijkheid zijn om aan deze behoefte te kunnen voldoen. Educatie over het onderwerp is de eerste stap. Gelukkig wordt de Rotterdamse jeugd zich steeds meer bewust van het verleden en ook wat dat voor hen betekent in het heden en de toekomst. Ik zie dit bijvoorbeeld terug in hun kleding en hun haardracht. Ze zijn er steeds meer in geïnteresseerd en ze stralen steeds meer trots uit. Ik zie jongeren die organisaties oprichten en bijeenkomsten organiseren omtrent het onderwerp en alle informatie hierover ook met elkaar delen. Geweldig toch?’
