Keti Koti Lecture spoken word door Mariana Hirschfeld

 

Intermezzo spoken word Mariana Hirschfeld

We hebben net geluisterd naar Dr. Leo Balai. Mijn plicht als schrijver, verhalenverteller, is die verhalen te vertellen. Over het nazaat, verhalen over de slaven van toen. En dat allemaal om het collectief geheugen dat heel eenzijdig is, in veel gevallen, een soort plek te geven. We zitten nu in een zaal met mensen die een bepaalde connectie met de slavernij hebben of erin geïnteresseerd zijn, terwijl eigenlijk het hele stadhuis vol zou moeten zitten, omdat het ons allemaal aangaat. Ik spreek namens andere kunstenaars die dit ook belangrijk vinden.

Ik vertelde hem om te schrijven naar me.

Schrijven over zeeën en schepen.

Schrijven over doden en ketens, schrijven door ketens heen.

Schrijven over landen en tongen die vreemd zijn voor je.

Schrijf namen om niet te vergeten.

Schrijf namen over zijn zweep.

Over slagen gevuld met misplaatste macht over verse wonden en de dagen die niemand je gaf om te helen.

Schrijf namen want ik ben je niet vergeten.

Ik voel je nog steeds lopen.

Je zolen zijn nog steeds ingeprent in mijn huid.

Je handen gaan nog steeds door mijn haar.

Ik herinner me de dag dat je geboren werd.

Je was het nieuwste beetje leven in een wereld, die nog nooit zo oud was geweest.

Ik herinner me de dag dat je van me werd weggerukt.

Dus schrijf naar me.

Schrijf voor ouders die nooit de vruchten van hun zaad hebben gezien, noch geplukt.

Pak pen of blad, steen of mes, grafeer generaties en zielen die niet zullen sterven aan de bodem die hen gebaard heeft.

Schrijf namen, om jezelf te herinneren dat je ooit hebt geleefd.

Schrijf over me.

Want onze wortels liggen niet in de plantages die zij geplant hebben.

Schrijf over Afrikaanse gezegdes.

Want totdat de leeuwen hun verhalen vertellen zal het verhaal van de jacht altijd de jager verheerlijken.

Dus schrijf voor me.

Het is moeilijk om te schrijven in dingen waar je niet in geloofd, maar mensen houden van sprookjes, toch?

Maar het enige wat telt, is wat echt is.

Zoals de pijn.

Het feit dat je bent vergeten hoe het voelt om vrij te zijn.

En voor wat het waard is, stroomt richting je aderen en draag je revoluties in je ruggengraat en voor wat het waard is, is de oogst alleen groots voor wie zijt.

Dus schrijf.

Schrijf over mama’s kinderen die in de grond zijn gestopt als zaadjes.

De oogst heeft levens gekost.

De oogst heeft levens gekost.

Dus schrijf voor zusters en broeders.

Want Zwarte levens zouden niet alleen moeten boeien wanneer ze niet meer in leven zijn.

Echte verandering moet van binnenuit komen.

Wanneer je niet in iemand anders schoenen hoeft te lopen om te geloven in zijn of haar pijn.

En wat voor zin heeft het om een stem te hebben die niet spreekt waar ze nodig is.

Ze zeggen dat slavernij voorbij is, maar realiseren niet dat de theorie overbodig is.

Het enige verschil is dat je nu je eigen ketens kan kopen.

Metalen slavernij, achter de massa aanlopen en wie te veel bezit wordt bezeten en als resultaat zal je jezelf kwijtraken.

De dag dat je jezelf verkocht nam je afstand van zaken.

Dus zowel ik als jij moeten niet wachten op verandering, maar verandering maken.

Schrijf voor kleinkinderen, schrijf voor voorvaderen, schrijf voor vrijheid, schrijf voor mij en ik, ik schrijf voor jou.

Wees groots.

Groot genoeg om klein te durven zijn.

De enige rijkdommen die vervullend kunnen zijn is een ziel die uitstrekt over een eeuwigheid, een hart dat liefheeft waar haat heerst, een tong die in een kamer vol leugens spreekt over de waarheid.

Dus ik schreeuw voor je.

Ik spreek voor je.

Ik schrijf voor je.

Ik droom groter dan mijn woorden, meer dan mijn zinnen en nog steeds vinden velen het voldoende om me te veroordelen tot vier muren.

Hokjes vind ik als vagevuren, maar waar zij vuurvliegjes zijn ben ik een vuurvreter.

Vecht vol vertrouwen voor voogdij over mijn vrijheden.

Dat is de stand van zaken.