Hoe herdenk jij de afschaffing van de slavernij? – Henk Aron
Een persoonlijk verhaal over Keti Koti. Verscheen in 2013 in het boek “Hoe diep zit de pijn?” met interviews en foto’s van Sanne van der Most. Nog te bestellen voor €10,00 via info@ketikotirotterdam.nl
Henk Aron
‘Mijn kinderen gaan door excuses echt niet met een rechtere rug lopen’
‘Ieder jaar op 1 juli neem ik vrij. Dan ben ik bij de optocht en herdenk ik wat er is gebeurd. Net als op 4 en 5 mei. Met het verschil dat de eerste herdenking mijn directe achtergrond betreft. Dat komt dus net iets dieper bij me binnen. Maar als je mij vraagt hoe diep de pijn zit, dan vind ik dat toch ingewikkeld. Want is er wel echt een verschil tussen hoe de oorspronkelijke Nederlander het vandaag ervaart en hoe ik er tegenaan kijk? Is het voor mij anders omdat ik toevallig donker gekleurd ben? Dat vind ik een lastige. Het is al zo lang geleden. Zelf de moeder van mijn oma is al vrij geboren.
De urgente pijn van de slavernij is dus bij haar generatie gestopt. Natuurlijk droeg zij de erfenis van haar voorouders met zich mee. En zelfs mijn eigen moeder is nog opgegroeid met zware straffen. Maar of ik er zelf nog echt door gevormd ben? Ik weet het niet.’
‘Volgens mij zijn er ook twee verschillende dingen. De gruweldaden uit de slavernij en de problemen van vandaag de dag. We zijn snel geneigd om alle ellende van de zwarte samenleving te koppelen aan slavernij. De discriminatie, uitsluiting, donkere jongeren die geen baan kunnen vinden. Toch moet je dat volgens mij los zien van elkaar. Het zijn problemen waar alle minderheidsgroepen in een land mee te maken krijgen. De eerste generatie Turken en Marokkanen wilden er ook gewoon graag bij horen. Dan pas je je aan en cijfer je jezelf een beetje weg. Begrijp de codes van de nieuwe samenleving. Dat is een wereldwijd mechanisme. Maar het heeft niets met het slavernijverleden te maken. Ik zie dat los.’
‘Hoewel je de impact van slavernij ook zeker niet moet onderschatten, denk ik dat we ook niets aan ‘sorry’ hebben. Gaan mijn kinderen of hun kinderen met een rechtere rug lopen als Nederland excuses aanbiedt? Welnee. We voelen ons niet direct gekrenkt dus sorry is nu niet meer nodig. Openheid is veel belangrijker. Laat ze op de scholen eens helder zijn over wat er is gebeurd. Vertel die kids maar dat het helemaal niet zo’n fris verhaal was. Vraag ze waar al die Nederlandse rijkdom vandaan kwam? En hoe het komt dat de Rotterdamse haven zo’n goede positie heeft. Wie het weet mag het zeggen. Dát is belangrijk voor mijn kinderen en voor al die andere kinderen met een donkere kleur. Mochten zij een keer het gevoel hebben er niet bij te horen, vertel ze dan dat Nederland mede zo rijk is geworden door het bloed en zweet van hun voorouders. Zij hebben een essentiële bijdrage geleverd aan de rijkdom van Nederland. ‘Borst vooruit!’
